Sunday, October 27, 2013

DI KRECHME - DOYR VEDOYRES - די קרעטשמע 6 דור ודורות

Autumnal atmosphere ? Rain drops somewhere, somehow over Eretz Israel ? In Yiddish, there is a song, quite international, “’s faln di bleter/ס' פאלן די בלעטער” (The leaves fall). Nostalgy, spleen, longing after… some would say the Yiddishkayt, the “other cultural area” called in Yiddish “Eretz K’naan/ארץ כנען”, the Land of Canaan, i.e. Poland extending to Ukraine, Belorussia and the Baltic area for the Ashkenazi historical identity. A world that collapsed/עולם שעבר- א פארפאלענע וועלט? As Isaac Bashevis Singer said, some time ago. It is written at Yad VaSHem. A world of ghosts that disappeared in all possible forms of exterminations: exile (and the major First Aliyah to Israel in 1880), secularization? It is trendy in Jewishness to be “apikoyros/אפיקויראס”, not truly “epicurian” but rather full of twisting ups and downs about who is who and why, where, how… often through a mirror.

I grew up among survivors. When, some forty years ago, I was explaining on the phone that Yiddish is my mother tongue, the Yiddishists and Mume-loshn-speakers used to ask “You must be very old!”. I learnt to write in Yiddish, because of my nanny. My parents did speak Yiddish. But the nanny  who had fled the Warsaw Ghetto, read the Yiddish newspapers and hardly could speak proper Polish, Russian, Ukrainian and German. Until now, I write almost everything firsly in Yiddish, my diaries and agendas and type the words into my mobiles. I have spent my life looking forward to anticipate the revival of the language as a real and splendid medium. The true Esperanto of the Yiddishkayt, the reality of a dream that will not die. When I was a teen, the Yiddish-speakers were dying around, the words often became uncertain for many speakers. I was then told “Go on, do not forget: we do believe in miracles”. 

Different people share diversified opinions about Yiddish: there are super-fans, Yiddish-addicted. It does not mean they can read, speak or write. There are sounds, consonants and vowels, expressions. It is so weird and funny to see a meshuge, a normal crazy person and we have tons of them. When the meshuge is “a frish gesinder meshigener-א פריש געזונטער משוגענער/a fresh healthy and sound crazy one” there is a touch of real Yiddishland flash-back to East-European Jewishness. In Nikolayiv (Ukraine), we used to say “a kop fun a marozhniker - א קופ פון א מאראזשניקער/a head of ice-cream salesman”. That crazy could only be real. It makes sense and is so tasty while eating a “glida” (ice-cream) on Tel Aviv by the sea. All the Yiddish speakers met there, H. Bialik, Eliezer Ben Yehudah and switched to Modern Hebrew. 

Then, the Americanized « shmegege/ שמעגעגע «  means about the same, but with the some overseas flavor. We just can feel how Yiddish is en vogue, trendy, more than that : we will (not shall) overcome ! It does not mean that Yiddish is North or South American. Indeed, it is spoken in New York, Los Angeles, Miami, Mexico, Buenos-Aires along with Ladino down there. It is present in Europe and still in the Ukraine, Belarus, Moldova… though most of the Moldovans are in Israel… or in between. Don’t forget Birobidjan where the language was “sovietized”. I see many students who studied in the nearby city of Khabarovsk. It is bizarre, but Birobidjan is both Russian Christian Orthodox and still maintained a special official Yiddish…
Yiddish showns how the Far West is continuously connecting with the Far East, down to South Africa and back to the Fertile Crescent. Yiddish would say “Goldene medine/גאלדענע מדינה « - it seems to refer to America, but any place in the world can be a « Golden State” for a language that encompasses the whole of humanity.

Yiddish is forward. It is the normal “vernacular” of many Hassidic groups. This will be our next story.  Basically, it depends what language is considered : is it a dialect, a series of dialects, a pack of about 25 languages, all the European ones, Turkish, Hungarian, Armenian? It sounds German, Bayerish. It came out from the Rhine River and the Alps of the neighboring provinces. 

When I said “Zay mir gezint un shtark: Be in good health and strong” to Emeritus Pope Benedict XVI, an in-born Bayerish man and speaker during his visit in Jeursalem, he smiled and answered “Sei  gesind!”. We both had the word “Mentsh/מענטש = a very humane person”, apparently  adopted from Germanic roots. Still, only in Yiddsih is it possible to hear: “be ‘to me [mir]’  in good health”. A personal concern that deals with the highest  humane values available, if any.

Nu. Nu-nu! I could write a blog only in Nu’s, maybe with some German “Na und…” or Danish and pan-Scandinavian “Nå, nå ! ». Not the same touch. Another example: “Pani maje gosci, pani nie ma czasu” sounds and is indeed Polish. If the same words are written as “פאני מאיע גושטשי, פאני ניעמא טשאסו = Mrs. (…) has guests, Mrs. (…) has no time” the words are Yiddish even if one should say “Madam’ [Chaverte] hot gest, Madam’ hot nit kayn tzayt/מאדם-חברתי האט ניט קיין צייט”. Yiddish can include or seize without any violence any speech. The words switch so clearly and swiftly from left-right to right-left. This is not a short-sighted point of view gotten right out of the blue Moon. 

Yiddish sounds German, Slavic, Hebrew, Aramaic. Here is the point that I got to some forty years ago while studying in Scandinavia. Yiddish is not Indo-European, not Greek or Latin. It is Semitic. Ever since, some Yiddishists described the matter: Dovid Katz or Michael Wex. I deeply know that Yiddish is not a ghost-bearing medium, it is not a Volapük. It translates Talmudic teaching into the veracity of Jewishness, generation after generation, according to the Ashkenazi tradition and the universality of the Oral Law along with the Torah and the Scripture as a whole. 

It maybe quite difficult to accept. Yiddish has developed in the wide areas of Christendom. You want to pray: “Lomir bentshn/לאמיר בענטשן » (Let’s say the graces, blessing) means that a meal can be shared. “Bentshn = benedicere/to bless, oren = orare, to pray and molyen zayn = modliwe sa” witness to intertwining “deals beyond all”.

Why hate overcame and seemed to remove the commandments of love? “Aves-achim iz shtendik der yesod fun sines-achim/אהבת-אחים איז שטענדיק דער יסוד פון שנאת-אחים : Loving the neighbor generates hate of the neighbor ».  Israeli society strongly relies upon the fundamentals of the experiences born in non-Jewish contexts. These environments  have been profoundly marked by insights shared by the Eastern Christianity. Thoughts and spiritual tendencies are still being spread in a way that is common to the realm of the Jewish and non-Jewish dispersions. It was quite impossible to discuss this fifty years ago. The present development of a very Yiddishized Modern Hebrew language in the State of the Jews allows to scan new and future updates to understand the roots and prospects of the Mame-loshn (Yiddish mother-tongue).

In the years after World War II, in Tel aviv,  a woman yells in a bus at her son who does not want to answer to her in Yiddish. A man intervened and told her: “Why do you torment him, the boy should speak Hebrew!” The mother answered: “Indeed, but I don’t want my son to forget that he is a Jew”.
“Bin ich a novi/?בין איך א נביא” (“Am I, me, a prophet! (lol)!”). This blog will be dedicated to some sort of “envisioning”(!) – in the times given to Israel – the multi-faceted connections between Yiddish speech, writing and way of thinking and Hebrew as they grow again together in our heymeland/היימ(ע)לאנד- מולדת. Just feel babeys, at home!

אברהם בן ברוך
avraham ben baruch (avramba)

Thursday, October 24, 2013

Mar Lustiger, from Montmartre to Notre-Dame and to Abu Gosh

''מר לוסטיגער פון היגל מאנטמארטרע צו נאטרע דאם און איצט אן אות אין פראנצייזישעם דיירא אבו גוש''
מן המצר קראתי לה', ה' ה' חוס ורחם עלינו כולנו כיחד
כי לא יודעו ולא יבינו במחשבה יתהלכוימוטו כל-מוסדי הארץ. אני אמרתי אלהים אתם ובני עליום כולכם. אכן כאדם תמותון וכאחד השרים תפילו.
קומה אלהים שפטה הארץ כי-אתה תנחל בכל-הגוים (תהילים פרק פ''ב, ה-ח).

מיט תרגום יואש ביידיש דיזעלביקע פרק און פסוקים
זײ װײסן ניט, און זײ פֿאַרשטײען ניט,
אין פֿינצטערניש גײען זײ אום;
אַלע גרונטפֿעסטן פֿון דער ערד פֿאַלן אום.
6 איך װאָלט געזאָגט, געטער זײַט איר,
און זין פֿון דעם אױבערשטן זײַט איר אַלע.
7 אָבער אַזױ װי אַ מענטש װעט איר שטאַרבן,
און װי אײנער פֿון די האַרן װעט איר פֿאַלן”.
8 שטײ אױף, גאָט, משפּט די ערד,
װאָרום אַלע פֿעלקער זײַנען דײַן אַרב.

איכה, איכנה, פארוואס און פארוואס ניט. זאל דער אויבערשטער האבן רחמנות און געבן זיין בארעםהארציקייט. פארווס שרייבן? נישט פאר מיר. מישט פאר זיך. געדענקו און באטראכטן דעם וועג און טון הודות און כבוד צו אונדזערע טעג און צו אונדזער געשיכטע, צו אונדזער דור.

איך זאל עדותן זיך מיט די מענטשען אדער די לצים וואס איך האב געטראפן אין מיין לעבן. אמתדיק איז דער מאן און פריסטער זשאן-מארי לוסטיגער\לוסטיגר געווען א נשמה פון נשימה רוחנית און אינפיראציע. אמתדיק האט ער א סך געמאכט און געפונען אין זיין קיום. איך האב דעראיבער געשריבן אין מיין בלאג דא אונטער טיטלען פון ''עקזיסטענץ\קיום''. די קשיא קומט ניט פאר צו משפטן אדער זאגן ווערטער פון קללה אעזער דעם מאן וואס מר לוסטיגער איז געווען. זאל דער אויבערשטער נעמען אים טון דעבן אים די אייביקע רו, זצ''ל. דאס קענען מיר בכלל ניט וויסן.

איך שרייב אין יידיש ווייל די מאמע-לשון איז די שפראך פון מיין נשמה. מר לוסטיגער האט פון מיר געהערט יידיש און איך האב געגעבן צו זיין טאטען ז''ל צו לייענען דעם תנ''ך אינעם תרגום יואש. יידיש איז מיין לשון און זיין טאטע האט אויך געלייענט א סך ביכער, וואס איך האט געבראכט און געגעבן ווי מתנות.

מיט דעם תנ''ך איז דאס געווען א גרויסער חידוש און איבערראשונג. דער טאטע פון מר לוסטיגער איז געווען א וווילער ייד, א שיינע נשמה. ער קאן לייענען און שרייבן עטלעכע ווערטער אין דער מאמע-לשון.

ער האט ניט קיינמאל געלייענט דעם חומש און תנ''ך. דאס איז געווען פאר מיר א טיפער חידוש און א פארפאלענע זאכע. דער מאן וואר שיין, זיסער אלטער מענטש, וואס האט צו פיל צו פיל געליטן אין זיין לעבן. איצט קענען די לייט פארשטיין אז ער האט מקבל געווען די קאטאלישע טבילה מיט זיין פרוי און מיט די קינדער, אזוי צט זאגן מר הכהן-דת און צוקונפטיקער עתידיקער בישויף אין אורךעאן און ראש הכנסייה הקתולית שבפאריז הבירה.

דער טאטע האט ניט געוווסט שום דבר על התורה ועל התנ''ך. ער האט געלייענט די צוויי חומרים פון דעם תרגום יהואש מיטן העברעישן טעקסטן און מיט דעם תרגום יהואש. ער האט דאס געלייענט ווי ער וואלט לייענען א דעטעקטיוו-בוך. גיך,פריילעך. ער האט אויך געגעסן מארמעלאדען.

די בעיה קומט אז נאך דער לייענונג האט ער געגעבן א קלינג צט זיין זון און געפראט צו ענטפערן עטלעכע פשוטע שאלות. דער זון איז געווען פאר מיר אין א מריבה, א משיגענע צייט פון דריי פולע שעות. דער מע ווייז איצט וואר געשמדט געווארן. מיטן זון. בעת דערזעלביקער טבילה און מיט דער גאנצער משפחה. אבער דער זון האט פארשטאנען אז זיין טאטע האט ניט קיינמאל בכלל געלייענט די תורה.... ער איז געווען אין א שרעקלעך שאקירט. זייער שאקירט. א וווילער מאן און אן אמתדיקער בונדיסט. ניט אזוי אן אפיקאראס. א ייד געבוירן אין א פוילישער שטאט, נו גוט אין בענדזשין.

אזוי דער טאטע און דער זון מיט דער שוועסטער פון מר לוסטיגער זיינען געווען מקבל די טבילה בעת דער צייט פון דער שואה און חורבן. נאך דער מלחמה זיינען די קינדער געבליבן קריסטן און ניט קיינע ''משומדים'' לויט זייער מיינונג.
מר לוסטיגער איז תמיד געבליבן א מאן פון טיפער רוחנות, מיט אמתדיקער אינספיראציע און איינזיכטן, אינטויציעס. ער האט פארשטאנען און געוואלט פאזיציונירט ווי א מאן וואס האט געוויילט פראנקרייך און די פראנצייזישע קולטור. ער האט ניט געווסט יידיש אדער העברעיש. די מסורת איז געבליבן פרעמד פארן מאן און פארן פריסטער. אבער ער איז ניט געווען א ''גלח''. ער האט געוויילט דעם וועג פון דער אמונה אין דער קאטאלישער קירכע. טאמער האט ער געפונען עפעס באזונדערש און מיוחד מיט דער פרוי וואס האט אים געפירט אין ארלעאן צו דער טבילה און דער אמונה אינעם משיח ישוע.
איך בין געווען זיין ''ברודער'' און מיר האבן געטראפן פשוט אין דער קירכע פון סינט זשאן דע שאנטאל ווו מר לוסטיגער האט געדינט, א ביסל אין דער גלות פאר אים. דא האט ער געכאפט א גרויסע נסיון פון ווארער אמונה ביי די קריסטן. ער איז ניט געבליבן מיט סטודענטען, נייערט האט דרשות ארויסגעזאגט, צעלעברירט און געעדותט אז די ווורצלען פון ''קריסטענטום'' גייט צוריק צו דער אנטפלעקונג פון די יידישער אמונה שלמה.

די השגחה האט געוויזן א סך ברכות צו מר לוסטיגער. די ווארע אצתדיקע השגחה, עפעס פון אן עצבא-ה'. דער מאן האט מיך ניט קיינמאל געהערט איבער דעם פארלוסט פון די מייניקעס, וואס זיין דפארטירט געוורן פאר א טייל אין פאריז פון דעם קווארטאל פון זיין קירכע איו דרום-מזרח פון פאריז הבירה. ער האט גורכגעקומען דעם הפקר. אנדערע, ניט פראנצייזישע ווי ער איז געבוירן געווארן האט דאס ווי מיין משחה אנדערש דערלעבט. דא איז געווען א גרועסער אונטערשיד צווישן אונדז.

ער האט געזאלט פליזענדיק רעדן און פארשטיין יידיש און פויליש און ניט איך. דער וועג האט דערשינען פארקערט! עפעס פון דער טראדיציע אבער זייער שווער אנצונעמן אין אונדזערע סיטואציע.

ער האט מיר געגעבן די שמיכת שמש אין נאטר דאם און דער אב פאטער קורט הרובי וואר מיט מיר. געדענקניש אז דער פריסטער פון אויסטעררייך און א פולער רב און כהן-דת האט געהאלפן מר לוסטיגער מיט זיין פארבינדונג מיט זיין טאטען נאך דער מלחמה.

מעכטן ביום 23 באקטאבער 2013 האט מען געווידמעט א דענקמאל לכבוד מר לוסטיגער אין דעם פראנצייזישען און בענעדיקטינישן דירא אדער קלויסטער פון אבו גוש. א פלאץ אין ישראל וואס געהערט צו פראנקרייך און ווו מען בעסער און ווילער בעט אויך לאטיין און פראצייזיש מיט א ביסל העברעיש. ארבערס ווינען אינעם דארף, אויך א סך קריסטן. עז דערציילט פון א געמישטע און שיינע געזעלשאפא. דער מנזר און אויך ני ווייט פונעם פלאץ א צווייטער דיירא איז קאנטראלירט פון די פראנצייזישע מאכטארנאנען וואס פלכגן פון דעם לאנד וואס בלייבט פראנצייזיש.

מר לוסטיגער האט אפטאמאל באזוכט דעם פלאץ מיט וועמען ער האט נאך געווען אין פארבינדונג אין דער פראנצייזישער נארמאנדיע (בעק העלאוין). דער היימטיקער קרדינל ווינט-טרוא האט געארבעא מיט און פאר מר לוסטיגער פון זייער יונגע יארן. דאן קיכאטע און סאנטשא פאנזא. דער תלמיד האט געוווסט ווי צו אפצוקילן די ציגעס און אוראציאנאליטעטן פון מר לוסטיגער. א געפילטע און לאקירטע קאטשקע. ניט דער עילוי ווי מר לוסטיגער וואס האט געהאט א סך שכל, איז געווען קלוג און אינטליגענט... אבער נו, א ביסל פאסקודנע. עם הארץ אין א סך זאכן און טעאלאגישע מעשעס אבער הורמאר און וויץ. אויך א פארפירער.

ער האט געהאלפן א סך אין און פאר זיין קירכע. די היינטיקע פראמצייזשע חברה בענקט אים און אויך די קריסטן און ניט-קריסטן אין פראנרייך. ער פעלט אין די הארשע דיקוסיעס, שאלות תשובות מיט די זשורנאליסטן. די לאקאלע קירכע פארשטייט ניט ווי צו רעדן מיט ''גוים'', מענטשען פון א געזעלשאפט וואס זיינען אוועקגעצויגן פון דער אמונה און לעבן אין אלגעמעענעם מישמאש.

מען האט געהערט פאר דער לויה פון מר לוסטיגער ווי א פלימיאניק האט געזאגט קדיש און א יונגער מאן פון דער משלחה האט דערנאך געלייענט א פרק פון ספרק תהילים. גם חידוש.

אבער די רבונים זיינעם ניט געקומען. דער פויפסט יוחנן פאולוס ב' האט געפראגט די פראנצייזישע רבנים צי איז דאס ניט שאקירנדיק צו דערנענן א בישוף אין ארלעאן ווו מר לוסטיגער האט מקבל געווען די אות פון דער טבילה בעת דער מלחמה. די רבנים האבן געענטפערט צו דעם פויפסט אז מר לוסטיגער איז ניט קיין ייד, וואר געבוירן א ייד אביר איז ניט צוריקגעקומען צו יידישקייט נאך דער מלחה.

מען מוז רעספעקטירן אזאלכן וועג. אבער די יידן האבו רעכט. א יומגער מאן קען ניט אזוי ענטפערן אז ער איז א ייד און בלייבט א ייד ווען ער דערקענט ניט די רשות פון די רבנות, באזונדערש נאך דעם חורבן.

אמתדיק האט ער א סך געטאן פאר דער פארבינודומע פון קריסטן מיט יידו. עטלעכע יידן און רבנים האבן גערעדט מיט פרייד מיט אים. ער האט געהאלפן מיט כוחות-מוח און געפירט א ווארע מלחלה קעגן די פריסאערס אין פוילן.
מיט די חרדים דאס נאך אן אנדערע מעשה! די יידן פארשטיין תיקף ווען א משומד (דאס איז אזוי פאר אלע יידן וואס טראטן ארויס פון דער קהילה) קען העלפןצ ווען ער וועט א מוצלח אין אן עולם וואס דערקענט ניט די ווארע יידישקייט. דער חרם קיז מקיים געווארן און ער בלייבט בכח.

אבער די תוקוה איז תמיד דטערקער ווי טויט און שנאה.

מיר שיינט, ווי א מענטש וואס איז אין ארץ ומדינת ישראל אז ניט קיין ייד דארך פארלאסן די קהילה ווען ער קענט ניט די מסרת גוט און גאנץ אין העברעיש, אראמעיש און יידיש. מען איז ניט  א ייד ווייל אונדזערע משפחות זיינען געהרגנט געווארן בעת די פאגראמען און בעת דער שואה און חורבן. מען מוז אויך רעזפעקטירן די יידישע ירושה צו דער פול און זיין ביטול די ווירקלעכקייט פון די זייניקעס.

מען דארף אוי ניט שרייבן ווי אן אינצח-געגער. די ערשטע שליחים יא האט געקאנט זאגן אז זיי זיינען ניט אוועקגעגאנגען פון דער יידישער וועלט. ביז דעם 4-טן יארהונדערט איז דאס געבליבן אומקלאר. אבער שפעטער יא. און דער חרם איז נאך היינט בכוח.

דאס איז א נס אז מר לוסטיגער האט א דענקמאל ביים אבו גוש און דאך נאך אין פראנקרייך. ער איז געווען א פראנצוייזישער מאן פור קולטור, שפראך, שכל טוב. און אבו גוש איז טשיקאווע מיט דער מעגלעכקייט צו פארזאמלען מענטשען פון אלע דתות און כוונות.

ניין, דער מר ווינט-טרוא טוט א טועת ווען ער דערקחרט אז נימאנד האט פארגעסן פארשיידענע דרשות און ווערטער וואס מר לוסאיגער האט געזאגט, אין זיינע באגעגענישן מיט חרדים און ארטאדאקסישע יידן. אין אף אחד להזכיר המילים שלו! און דאס איז א שאנד. ס' פעלט היינט אין די איראפעישע לענדער.

מיא קרדינל דעקורטרע פון ליון זאל נקמה געווינען איבער שנאה און זאל דער מר לוסטיגער ווערן אן אות פון ברכה, מחילה און תקוה.

נימאנד האט באמערקט אז דער דענקלמאל איז פרעזענטירט געווארן בטאג פון מר יעקב פאר די ''ארטאדאקסישכן קריסטן וועס פאלגן דעם נוסח המערבי.
אב אלכסנדר אברהם בן ברוך (וינוגרדסקי פרנקל)

Monday, October 21, 2013

"We are not arabs. We are Christians who speak Arabic"

‘We are not Arabs. We are Christians who speak Arabic’

"http://www.israelhayom.com/site/newsletter_article.php?id=12341&r=1"

The whole world seems concerned by the survival and/disappearance of the Christians in the Middle-East. In many media, things are not clear: the Western speak of the exodus of the Christians, fleeing from Syria, somehow from Lebanon, indeed from Egypt. The situation is pathetic in Iraq. Nobody would mention that the Monastery of the Patriarchate of Mount Sinai (Greek Orthodox entity still depending in some ways on the Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem has been closed since September 4th. Just to mention that crowds of former Russian visitors, pilgrims flow to the peninsula and are likely to enter the Holy Place that has been shut down.

For various reasons that are not basically "rational", but rather politically mishmashing, a lot of people and media would not speak of the reality of the numerous Christians that are sheltered in the State of Israel. It is easier to keep a kind of opaque look at a situaiton that is real, not idyllic at all, but Israel does welcome the Arab Christians.

The Liaison Committee in which I participate has invited Fr. Gabriel Naddaf, known for having "problems" with the Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem because he pretends to back the Christian Arabs to serve in the Israeli Defence Forces, i.e. the Israeli army. A lot of Israeli arabs are engaged in their Israeli military service for different reasons, to begin with the fact that it allows to continue their studies and get some choice for a true professional job, competences.

It is evident, definitely obvious that most of the Christian institutions and the international media would not say a word about such a situation that shows how a large part of Arab Israeli citizens do partake in the development of Israeli society.

It is evident because there is a Palestinian political challenge as if opposed to the existence of Israel. Then, the Arab Christians in Israel depend on external hierarchies: the Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem is Greek and maintains the cultural roots, cultural backgrounds of the local Church vivdly. It also secures the Christians that they are not left alone or aside inside of an pan-Arab rather Muslim or Jewish environment. It gives some "breath", just as Rome and the Vatican allow to ask for some assitance from "abroad", if any.
While media and religious international institutions are rather likely to speak of the problemic survival of Arab Christians in Arab contexts and countries, some would not accept to speak of the multi-cultural aspect of the religious situation in Israeli society.

The "Liaison Committee" is working on the Israeli side, together with the B'nay Brith" local representative and the Ecumenical Fraternity (I am a member of both organizations and a member of the Steering Committee of the Ecumenical Fraternity). I dispatch the article because it makes sense to show a reality. Furthermore, it may once allow to discuss the situation of non-Arab Israeli Christians and this would be much appreciated. it should be approached with insights, patience and wisdom.

'We are not Arabs. We are Christians who speak Arabic'
Many of Israel's Christians feel that their history, culture and heritage have been hijacked by Muslim Arabs in the region, while they feel a much stronger link to Israel's Jews • The Jewish state is the only place where we are protected, they say.
Dror Eydar
A conference titled "Israeli Christians: Breaking Free? The advent of an independent Christian voice in Israel" in Jerusalem
|
Photo credit: Dudi Vaaknin
It was not just any conference. Even the word "historic" would not do it justice. This was nothing short of the shift of an ancient paradigm.

For a long time we had grown accustomed to thinking about the Middle East as an Arab region. But this region, the vast majority of which was actually originally not Arab, was conquered in the seventh century by tribes hailing from the Arabian Peninsula. They imposed their religion, their culture and their language on the indigenous population, and to top it all off, claimed ownership of the land in the region.

But the social and diplomatic firestorms currently raging around us have begun to chip away at this monolithic point of view among various ethnic groups, whose identities are actually different than the ones we have lazily attached to them, and their voices are beginning to be heard loud and clear: "We are not Arabs," they are saying. "We are Christians who speak Arabic."

At the "Israeli Christians: Breaking Free? The advent of an independent Christian voice in Israel" conference in Jerusalem, one after another, Israeli Christian representatives took to the stage and greeted the audience with a "moadim l'simcha" ("times of joy" – a common Jewish holiday wish of good tidings). The first speaker was the Rev. Gabriel Naddaf, a Greek Orthodox priest in Nazareth and spiritual leader of the Israeli Christian Recruitment Forum. Naddaf is an impressive man, who speaks in a reserved tone, but is nonetheless articulate and resolute. "I am here to open the public's eyes," he said. "If we want to refrain from lying to our own souls and to the general public, we must say clearly and unwaveringly: enough!"
"The Christian public wants to integrate into Israeli society, against the wishes of its old leadership. There are those who keep pushing us to the margins, keeping us the victims nationalism that is not our own, and of a conflict that has nothing to do with us," he said.

Naddaf spoke of the Christian roots, planted deep in this land since the dawn of Christianity. This is where Jesus Christ's doctrine first emerged. The Christian faith, he said, came out of the Jewish faith and its biblical roots. As far as Naddaf is concerned, what happened in the seventh century was an Arab invasion from which the Christians also suffered. He added that he wasn't very proud of the Christian crusades either, and distanced himself from them.

He surveyed the dire situation currently faced by Christians in Arab states, and said that the realization that Israel is the only country in the region that protects its Christian minority has prompted many Arabic-speaking Israeli Christians to develop a desire to contribute to the state of Israel. That is how the Israeli Christian Recruitment Forum came to be.

Naddaf quoted the founder of the forum, Maj. Ihab Shlayan, as saying: "The Christians will not be made into hostages, or allow themselves to be controlled by those who wish to impose their nationality, religion and way of life upon us. We will not agree to hide behind the groups that control the streets. We want to live in Israel -- brothers in arms and brothers in peace. We want to stand guard and serve as the first line of defense in this Holy Land, the Land of Israel."

"We have broken through the barrier of fear," Naddaf went on to say. "The time has come to prove our loyalty, pay our dues and demand our rights." He spoke about the death threats that he and his friends face, and added that despite the hardships they continue forward "because the State of Israel is our heart. Israel is a holy state, a strong state, and its people, Jews and Christians alike, are united under one covenant."
Naddaf was followed at the podium by Lt. (ret.) Shaadi Khalloul, the spokesman of the Israeli Christian Recruitment Forum and an officer in the Israel Defense Forces Paratroopers Brigade. Khalloul, a scholar who studies the history of the Christian faith in the region, spoke about the eastern Christian identity that had been stripped of his people. Over the last three years, he has fought Israel's Interior Ministry over recognition of his community as Aramaic Christians.

We are "B'nei Keyama," which means allies in Aramaic, he said. He has nothing against the Arabs, but it is simply not his identity. It is especially problematic for him because being associated with the Arabs pulls him into a conflict that is not his own, entirely against his will.

Khalloul said that the way to integrate into Israeli society was through military service in the IDF, which he described as a melting pot, but also through education. It turns out that Israel's Christian population is not educated in their own history, only the history of the Arabs and of Islam.

"The typical Christian student thinks that he belongs to the Arab people and the Islamic nation, instead of speaking to the people with whom he truly shares his roots -- the Jewish people, whose origins are in the Land of Israel."

Adding to that point, Rev. Naddaf stepped in and said, "It is unthinkable that our children will be raised on the history of the Nakba and on the hatred of Jews, and not be taught their history."

It was no coincidence that Khalloul chose the Aramaic word for allies to describe his people. In his view, Israeli Christians are not mercenaries, as they might be perceived, but in fact allies. "We want to defend the holy land alongside the Jews," he insisted. He mentioned the Christians' support for the establishment of a national homeland for the Jews in the 1947 UNSCOP Committee. In a letter to the committee at the time, the Maronites rejected any reference to the land of Israel as Arab land.

Khalloul said further that global Christianity supported them, but refrained from making the support public because of the fact that Christians in the Middle East are hostages in the hands of Islamic forces.
Remarking on the ongoing debate surrounding the issue of a Jewish-democratic state vs. a so-called state of all its citizens, Khalloul said that he preferred a Jewish state that takes care of all its citizens over a state governed by all its citizens, without a Jewish identity.

"Several decades ago, 80 percent of the Lebanese population was Christian," he recalled, "but the 20% Muslim minority imposed their Arab identity on them and many of them left. Today, only 35% of the population is Christian."

Syria, too, he added, is comprised of Christians and Kurds who are not Arab. "Where is the respect for these groups? For their history and their culture?" Only in a Jewish state, he concluded, will different groups be given the right to exist.

Naddaf then interjected and said, "That is not just [Khalloul's] opinion. The entire forum shares this view."
The last representative to take the stage was Capt. Bishara Shlayan, whose initiative to establish the Christian Israeli Party was first reported in Israel Hayom this past July. Following the report, Shlayan was bombarded with responses from all over the world.

"We were raised on Arab political parties," he said, "the communists, and then the National Democratic Assembly. In time, I realized where these Arab parties were taking us -- only against Israel."

He said that Islam was imposing itself on the Christians in the region. Thus, for example, the ancient "Miriam's Spring" evolved into the "Nazareth Spring." In his youth, he had received a red flag, he recounted. But today, he sighed, "our children are being raised on the green flag, on anti-Israeli culture."
"We need to create a different culture," he continued. "We need to hand out Israeli flags to every child. Education begins here. You enter a school in Nazareth, and you will not see a single Israeli flag. They don't recognize it. You will only see Palestinian flags."

Shlayan is well aware of the claims that Israeli Christians are not afforded all the rights to which they are entitled. "That may be," he said, but "you have to begin by pledging loyalty to your country and serving it. I believe that."

All the above is only part of what was said at the recent conference of the Liaison Committee of B’nai B’rith World Center in Jerusalem and the Ecumenical Theological Research Fraternity in Israel.
The Christian communities' march toward the heart of the Israeli consensus has an iconoclastic significance. It is reminiscent of Abraham's smashing the idols and thereby smashing certain thought conventions and patterns. It is important not only on the inter-faith and theological level; it is also important to Israel's efforts to prove our rights to the world. Parts of the Christian world see us as the crucifiers of the Palestinians, even though this could not be further from the truth. Therefore, when the Israeli Christians stand by the State of Israel and declare that this is the Land of Israel and not Palestine and that Jews did not steal this land but rather returned home as the Bible prophesied, it has immeasurable significance.

We, as a society and as a state, must embrace these courageous people, who spoke from the very deepest recesses of their hearts. We must help them, provide for them and integrate them into our society. And no less importantly, we must protect their lives. Our lives and our future depend on it.

Thursday, October 3, 2013

Føroyar – Faroe islands Part I of a NKR program

The Faroe Islands are a set of "vulcanic 'stones'" in the middle of the North Atlantic Sea, connecting Scotland, Iceland, Norway and for the moment an autonomous part of the Kingdom of Denmark. I had lived there 40 years ago and still use to read the language and listen to the radio, also from the middle of the Old City of Jerusalem in my home above the Anastasis/Church of the Resurrection. The Faroe Islands are going through very difficult "relational" and international times, problems in managing their economy and fisheries (makrel and herring "captured" by the European Community the Faringers say) and dreaming their independence without being capable to consolidate their own true identity and local society. The land is wonderful, stunning. A good program realized by the NRK-TV, the Norwegian TV station.


The link is:

"http://tv.nrk.no/serie/vesterhavsoeyene/dvfj65000512/sesong-1/episode-5"